ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007

πάνω από 200 ποδηλάτισσες και ποδηλάτες συμετείχαν στην τρίτη φετινή ποδηλατοπορεία

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΙΟΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ στις 17.00 ΚΑΜΑΡΑ

ΠΑΡΣΚΕΥΗ 31 ΜΑΗ στις 17.00 ΚΑΜΑΡΑ

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Για δεύτερη φορά φέτος περίπου 200 ποδηλάτισσες και ποδηλάτες πραγματοποίησαν πορεία σε κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Γιατί (ξανά) ποδηλατοπορεία;

τι ζητάνε αυτοί οι παράξενοι;

ποια είναι τα αιτήματα τους;

λοιπόν να το θέσουμε απλά: για μας το ποδήλατο δεν είναι μόνο μέσο μεταφοράς. είναι τρόπος ζωής. Πάμε αργά και απολαυστικά, πάμε γρήγορα και λαχανιαστά πάντως πάμε αυτόνομα και δυναμικά στηριζόμενοι στο ίδιο μας το σώμα και τη λαχτάρα μας για ζωή.

Φαίνεται πως κάποιοι εκεί πάνω θέλουν να μας μετατρέψουν σε βολικά παράλυτους. Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι σήμερα (φοιτητές και εργαζόμενοι) θεωρούν το ποδήλατο ένα παιδικό ή το πολύ εφηβικό παιχνίδι κι αν πεις για τους μεγαλύτερους αν κανείς τους αποκαλέσει γέρους προσβάλλονται (πιστοί στα ήθη των καιρών οπού τα σημάδια του χρόνου πρέπει να κρύβονται από το φαίνεσθαι...) κι αν τότε τους προτείνεις να πάνε καμιά βόλτα με το ποδήλατο (στο περίπτερο, το super market κτλ) σε κοιτούν σαν να τους είπες κάτι που ανατρέπει τους νόμους της φυσικής.

Ναι η ζωή έτσι όπως την θέλουν οι ισχυροί, έτσι όπως την αποδεχόμαστε και την ζούμε όλοι μας είναι αφύσικη. Το φυσικό έγινε extreme, το λογικό και το ανθρώπινο( η μήπως πλέον αυτά τα δυο δεν έχουν και πολλά κοινά) έγιναν εξαιρετικές περιπτώσεις. Ο παραλογισμός κυριαρχεί:

ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα πολύ καλά οργανωμένο δίκτυο τροχιοδρόμων κυριολεκτικά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δρόμο. Ας υποθέσουμε επίσης πως ένας άγραφος νόμος απαγορεύει να εισέρχεται πάνω από ένας επιβάτης σε κάθε βαγόνι (άντε σε λίγες σπάνιες περιπτώσεις κάποιες εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Ας υποθέσουμε ακόμη ότι ένας άλλος νόμος (ιδιοκτησία) επιτρέπει την προσωπική κατοχή ενός και πλέον βαγονιού και συνεπώς την στάθμευση αυτού στους δρόμους της πόλης μέχρι την επόμενη χρήση...κάτι σαν

ΥΠΕΡΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΣΥΓ-ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ -

ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

μήπως δεν πρόκειται για υποθέσεις αλλά για την μίζερη πραγματικότητα που ζούμε;

επιτρέψτε μας όχι μόνο να αντιστεκόμαστε σε αυτόν τον παραλογισμό αλλά και να κινούμαστε εχθρικά και ενάντια σε αυτόν. Αυτό δεν σημαίνει πως ζητάμε κάτι από την εξουσία.

πχ. -ποδηλατοδρόμους

-ποδήλατα στον οασθ

-καλύτερα μέσα μαζικής συγκοινωνίας

-περισσότερο πράσινο

-αντί κίνητρα για την χρήση του ι.χ.

-υποχρεωτικό car pooling κτλ

για μας η εξουσία είναι άχρηστη να αφουγκραστεί την κοινωνία (τα

πρόσφατα γεγονότα του φοιτητικού κινήματος το αποδεικνύουν), ικανή όμως να την χειραγωγεί και εν μέρη να την διαμορφώνει κατ' εικόνα και ομοίωση της. Αν το συμφέρον της είναι όλα τα παραπάνω πχ. Για λόγους ψηφοθηρικούς, τουρισμού, prestege, μεγαλομανίας η ο,τι άλλο εμάς δεν μας χαροποιεί.

Οι όποιες παραχωρήσεις των οικονομικά και θεσμικά κυρίαρχων προς την ίδια την κοινωνία είναι πάντα αποτέλεσμα συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ πίεσης των από πάνω και αντιστάσεων των από κάτω, όταν οι συνθήκες είναι ώριμες και τα κινήματα μαζικά και δυναμικά. Η περίπτωση μας δεν είναι αυτή. Όχι γιατί μας λείπει η θέληση και η ορμή αλλά γιατί είμαστε ένα μαύρο ατίθασο κατσίκι εν μέσω ενός κάτασπρου καλοταϊσμένου και μαστουρωμένου (από media και κατανάλωση) κοπαδιού πραϊτων...

δεν τρέφουμε αυταπάτες, όταν η πόλη ζει σε ρυθμούς κομπρεσέρ( και τα χειρότερα έρχονται), οι διαβάτες στριμώχνονται αδιαμαρτύρητα ανάμεσα σε μίζερα εργοτάξια και μολυσμένα ποτάμια από ατσάλι και πλαστικό, παρακαλεί τα βάσανα της να τελειώσουν μια ώρα (μια βδομάδα, ένα μήνα , ένα χρόνο...) ταχύτερα. Ονειρεύεται υποθαλάσσιες αρτηρίες, μετρό, Εγνατία, expo και αστραφτερά μουσεία νεκρής κουλτούρας. Ψάχνει τις λύσεις στο χέρι που κρατάει το κόκαλο...

βγαίνουμε στο δρόμο με τα ποδήλατα μας φωνάζοντας συνθήματα κατά του ι.χ. Και υπέρ του ποδηλάτου γιατί αυτοί είμαστε και δίνουμε το παρόν σε μια πόλη που καθημερινά μας έχει στριμωγμένους ανάμεσα σε καυσαέρια, κόρνες, βρισιές και πόρτες που ανοίγουν απότομα έτοιμες να μας σωριάσουν στο οδόστρωμα για να κατηγορηθούμε κι από πάνω για απροσεξία. Είναι μια πράξη συλλογικής κατάφασης. Είναι μια 2ωρη εκδίκηση αλλά και ένα χαρούμενο κάλεσμα για μια άλλη καθημερινότητα, μια άλλη αντίληψη για τη ζωή.

Δεν αποδεχόμαστε ούτε το παρόν ούτε το μέλλον που σχεδιάζουν για μας. Η ζωή μας στα χέρια μας. Ο τρόπος μας να κινούμαστε και να “κινούμαστε” είναι αυτόνομος και συλλογικός.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΙΜΑΙΡΑ ΝΑ ΚΑΒΑΛΑΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ

30 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007 στις 16.00 ΚΑΜΑΡΑ

συνθήματα

Πάμε αργά
και απολαυστικά

Το πάθος για τις πεταλιές
είναι δυνατότερο από τις μηχανές

Τέρμα πια οι αυταπάτες
οι δρόμοι ανήκουν στους ποδηλάτες

Στο δρόμο στο δρόμο
χωρίς το τροχονόμο

Ούτε ΙΧ ούτε ΑΕΙ
Ποδήλατο θα κάνουμε για όλη τη ζωή

Τέρμα πια οι αυταπάτες
οι δρόμοι ανήκουν στους ποδηλάτες

Στην Τσιμισκή θα κάνουμε βόλτα χωρίς χέρια
Και στην Εγνατία τρελά γλέντια

Κάθε ΙΧ είναι μια φυλακή
Βγείτε έξω από το κλουβί

Ούτε υποθαλάσσια ούτε και μέτρο
Ποδηλατοδρόμους για όλο το λαό

Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παράλια
Πάμε βόλτα για ηλιοθεραπεία

Αφήστε τον φραπέ και ελατέ στην πορεία
Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία

Καθίστε τώρα μίζεροι μέσα στα αυτοκίνητα σας
Άλλοι καθορίζουνε ποια είναι η δουλειά σας

Καθίστε τώρα τρέντιδες και πιείτε τον καφέ σας
Άλλοι καθορίζουνε τις μίζερες ζωές σας

Σπασμένες TV
Καμένα ΙΧ

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ 2 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΤΑΣ

Γύρω από το ζήτημα των ποδηλάτων έχουν ειπωθεί πάρα πολλά όσων αφορά την οικολογική του έκφανση. Έχουν ακουστεί απόψεις άλλες εκτενείς άλλες συνοπτικές από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους. Από όλες αυτές τις απόψεις ελάχιστες έχουν ξεφύγει από τα

οικολογικά στεγανά. Η αυτοκίνηση όμως είναι κάτι παραπάνω από μποτιλιάρισμα και νέφος και η ποδηλατοκίνηση κάτι βαθύτερο από πετάλια και καλή φυσική κατάσταση. Η αμφισβήτηση της αυτοκίνησης δεν θα πρέπει να είναι μια στεγνή οικολογική κριτική αλλά μια κριτική επιθετική ενάντια στην κυρίαρχη κουλτούρα.

Κάτι το οποίο ακούγεται αντιφατικό, είναι η άποψη ότι μάλλον ο οδηγός Ι.Χ έχει απομακρυνθεί από τον δρόμο αν αντιληφθούμε τον δρόμο όχι σαν τις λωρίδες που κινούνται τα αυτοκίνητα αλλά αν δούμε τις δραστηριότητες γύρω από αυτόν. Μια βραδινή βόλτα με ποδήλατο ή με τα πόδια στους έρημους δρόμους της μητρόπολης απαλλαγμένη από το άγχος της συνεχούς ροής, αποκαλύπτει όσα δεν μπορείς να δεις στους μποτιλιαρισμένους δρόμους την ημέρα. Ανακαλύπτεις ότι εκτός από τις κεντρικές λεωφόρους υπάρχουν και μικρότεροι δρόμοι, στενά που σπάνια περνάει κανείς με το αυτοκίνητο ή και από τα οποία να περνούσε δύσκολα θα έδινε σημασία για το τι συμβαίνει. Σε αυτά τα στενά είναι που εξελίσσεται η ζωή και όχι στις αρτηρίες της αδιάκοπης ροής. Αυτή η απομάκρυνση από τον δρόμο όπως ορίστηκε παραπάνω συνεπάγεται την απομάκρυνση από το οργανικό πεδίο των καθημερινών κοινωνικών και πολιτικών ζυμώσεων. Διαφορετικά ερεθίσματα δέχονται οι πεζοί και οι ποδηλάτες από τους οδηγούς και επιβάτες αυτοκινήτων. Καλό παράδειγμα για την κατανόηση των παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι συνήθως οι οδηγοί Ι.Χ μαθαίνουν για μια πορεία από το μποτιλιάρισμα που αυτή προκαλεί και όχι από την αφίσα που καλεί στην πορεία ....

Όπως χαρακτηρίστηκαν και παραπάνω οι αυτοκινητόδρομοι είναι αρτηρίες συνεχούς ροής. Αρτηρίες μεταφοράς από το σπίτι υπνωτήριο στην δουλεία κολαστήριο ή στις παντός τύπου καταναλωτικές νησίδες. Οι αποστάσεις όλο και συρρικνώνονται. Υπάρχει η αφετηρία Α και ο προορισμός Β. Ενδιάμεσα νεκρός χώρος και χρόνος όπου τίποτα άλλο δεν επιτρέπεται να συμβαίνει εκτός από την μετακίνηση-μεταφορά ανθρώπων και εμπορευμάτων. Αυτό διακρίνεται εύκολα στις μεγάλες μητροπόλεις. Υπάρχει το κέντρο στο οποίο αναπτύσσονται οι εργασιακές, επαγγελματικές και καταναλωτικές δραστηριότητες και τα προάστια στα οποία δεν υπάρχει καμία σχεδόν δραστηριότητα που να εκτυλίσσεται έξω από τον στενό οικογενειακό ή ατομικό κύκλο. Η κατάσταση αυτή δεν υπάρχει τυχαία. Το παραδοσιακό κέντρο δρα ως ένας τόπος στον οποίο αποφορτίζονται οι κοινωνικές εντάσεις, μέσω της κατανάλωσης και της καταστολής…

Στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις η αλλοτρίωση που επιφέρει η Ι.Χ. αυτοκίνηση δεν είναι μικρή. Οι σχέσεις που αναπτύσσει ο οδηγός Ι.Χ με τους άλλους οδηγούς, ποδηλάτες, πεζούς και ανθρώπους γενικότερα είναι εχθρική ή τείνει να γίνει τέτοια. Ο οδηγός τους βλέπει ανταγωνιστικά ή ως εμπόδια στον ατελείωτο αγώνα δρόμου στο πουθενά. Ακούγεται συνεπώς πιο φυσιολογικό να μιλάει κάποιος για τον ανταγωνισμό για μια θέση πάρκινγκ παρά για τον κοινωνικό ανταγωνισμό... Η θέση πάρκινγκ μου, το αυτοκίνητο μου, το σπίτι μου, η τηλεόραση μου και ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει... η ιδιώτευση θωρακίζεται όλο και περισσότερο με μέσα τα οποία είτε είναι εξαρχής σχεδιασμένα είτε έχουν επιφορτιστεί έτσι από την κυριαρχία ώστε να χρησιμοποιούνται μόνο σε ιδιωτικό επίπεδο και σπάνια σε συλλογικό.

Να αρνηθούμε την Ι.Χ. αυτοκίνηση! Να γίνουν όχημα μας οι συλλογικές διαδικασίες! Περπατώντας και ποδηλατώντας θα απελευθερώσουμε τις επιθυμίες μας, τα βιώματα και τις σχέσεις μας από την διαμεσολάβηση που επιβάλει η εξουσία σε κάθε της μορφή!

podilatistas